Voordat wij ons konden richten op het nieuwe avontuur, moest er eerst een boot verkocht worden. Floris van Esailing heeft ons geweldig bij de verkoop van ons oude jachtje en de aankoop van de Hera ondersteund. Ondanks dat de verkoop van de vorige boot in een ongunstige verkoopperiode plaatsvond, slaagde Floris er in een nieuwe eigenaar te vinden. Bij de aankoop van de Hera was het een geruststellend idee dat deze ervaren specialist ons bijstond. Bij jou begon het, Floris, dank hier voor.
Tijdens het opbouwen van de boot zijn we veelvuldig ondersteunt door verschillende fijne en warme mensen. Zo zijn we kind aan huis bij George Kniest in Almere. Deze mensen staan in de telefoon onder ‘speeddial’ nummer 1. Al was het voor een klein RVS palletje of een complete navigatietafel, ten alle tijde stonden deze mensen ons vriendelijk te woord of kwamen te hulp. Dank Jaap en Team George Kniest.
Met het gegeven dat de boot een bouwproject was en dat er veel tijd en energie in geïnvesteerd moest worden, was het cruciaal dat het schip in onze thuishaven kon liggen. Met twee bruggen van niet hoger dan 12 meter aan het Gooimeer en een mast van circa 20 meter, was dat een probleem. Om de mast van de boot halen, de boot opknappen en daarna in een haven na de brug te parkeren was geen optie voor ons. Daar is de Gooierhaven veels te leuk voor. Zo direct aan het Gooimeer, niet ver van huis. Leuke, vriendelijke mensen op de haven. De havenmeesters staan ten alle tijde voor je klaar, in weer en wind. Ook op de meest vreemde tijden. Mark en Mathieu kende wij al omdat we in dezelfde haven lagen met de oude boot. Toen ik Mathieu en Mark vertelde over de plannen met een grotere boot werden we en in het bijzonder ik voorzien van alle tips en adviezen. “Neem zo’n Hallberg man, daar vaar je de zee mee kapot.” Maar ja, even een Hallberg Rassy aanschaffen paste niet binnen ons budget. Toen uiteindelijk de Hera de haven binnen kwam varen, zagen de mannen dat het niet bij een beetje dagdromen bleef. En toen het project zich enigszins vormde werden steeds meer mensen om ons heen geënthousiasmeerd. Dank aan alle medewerkers van de Stichting Jachthaven Huizen. Zonder deze goede mensen was de refit van de Hera niet zo soepel verlopen zoals dat nu gegaan is.
Maar goed, we hadden nog steeds het probleem met de mast. Die grote paal zat toch aardig in de weg. Gelukkig kende ik via mijn opa een man op de haven. Deze man is zeer technisch onderlegd en had zelf in het verleden een groot zeiljacht in de haven liggen. De vraag hoe hij met schip onder de brug kwam was voor de hand liggend. Paul is een man die in oplossingen denkt. Ooit werkzaam op de grote vaart, nu samen met Lies op de Luxe Motorboot heerlijk aan het genieten. Paul hoorde van onze uitdaging en begon direct met ideeën te komen. Hij had immers op zijn zeilschip een soortgelijk systeem ontwikkeld wat wij nodig hadden. Aangezien de boot en met name het dek van staal opgebouwd is, kon er een aanzienlijke hoeveelheid kracht op los gelaten worden. Het idee was om de mast te laten strijken zoals men dat ook op platbodems doet. Een mastkoker waarin de mast scharniert, een sprenkel om de hoek naar het punt van de lier gunstig te houden en uiteraard een takelsysteem die heel de mast kon laten zakken en ook belangrijk, weer omhoog kon takelen. Paul was eigenlijk al veel verder dan dat. Hij wilde dat de mastbout volledig ontlast werd. “Anders zou dat op volle zee wel eens ongunstig uit kunnen pakken” zei hij. Dus ontwierp hij een systeem zodat de mast als het ware werd opgetild vanaf het dek. Een keg die je moest aandraaien zorgde ervoor dat de mast een halve centimeter omhoog kwam. Dat was niet alleen gunstig voor de mastbout maar de mast kwam dan weer volledig onder spanning in het staande want. Perfect uitgedacht. Paul was in het bezit van verschillende computerprogramma’s die de krachten konden uitrekenen voordat we overgingen tot definitieve bouw van het systeem. De computermodellen gaven groen licht voor de bouw van de maststrijkinstallatie zoals Paul hem in gedachte had. Het was een spektakel om de mast voor de eerste keer naar beneden te zien zakken. Het was ontroerend om te zien hoe gedreven je ermee bezig was. De energie die je in dit project stak, heeft ervoor gezorgd dat we tot ver buiten de haven kunnen komen en worden aangesproken over dit ingenieuze systeem. Paul, enorm bedankt voor jouw inzet.
Toen de eerste drempels inmiddels waren gepasseerd, kwamen we nu echt uit op het refitten/opbouwen van ons vertrekkersschip. Een van de eerste problemen die we trotseerde, was de aandrijving. Deze was uit het lood, lagers waren versleten en de schroefasafdichting was kapot. De boot ging op de kant en ik begon met het demonteren van de schroefas uit het stuwdruklager. Het lukte niet. De as had zich ingevreten in het metaal van het lager. Er zat totaal geen progressie in. Toen ik na een tijdje ploeteren in de buik van het schip getik op de romp en een lage monotone stem hoorde, kwam ik naar buiten om te kijken wie het was. Fons stond daar, een man die ik voor het eerst ontmoette in de haven van Kampen. Met de oude boot waren we op vakantie en wilde wel eens Kampen bezoeken. In een overvolle gemeentehaven kwamen we aanvaren. Ik besefte dat het mogelijk nog wel eens laat kon worden voordat we ergens aangemeerd lagen. Bij het verkennen van de haven hoorde ik voor de eerste keer die lage monotone stem met een Haags accent. Vanuit het achterdek van de Kabbelaarsbank bood hij zijn hulp aan. Fons kwam met wat tips en voor dat we het wisten lagen we in een spinnenweb van trossen en springen vast aan de kade/schepen van Kampen. Fons glimlachte en verdween weer in zijn drijvende paleis. Diezelfde Fons had kennelijk de haven van Huizen als uitvalsbasis gekozen want we kwamen hem en zijn vrouw Marian tegen in onze ‘eigen’ haven. Of het nou mijn gestuntel, de verloren blik in mijn ogen, de charme van Lonneke of mogelijk verveelde hij zich te pletter… Fons wilde iets betekenen voor ons projectje. Beginnend met tips hoe ik het beste die $#%as uit die %$#^@^&stuwdruklager kreeg tot en met de les lassen in de werkplaats, ik heb zoveel van Fons geleerd. Fons heeft hun drijvende woning zelf in elkaar gelast dus qua kennis en kunde zit het wel snor. Het herstel van de hennegatskoker was toch wel een van de leukste dingen die ik met Fons heb mogen doen. De hennegatskoker was door en door verrot, je kon de buitenlucht er doorheen zien. Een flink probleem dacht ik zo. Fons gooide letterlijk en figuurlijk zijn schouders eronder. “Jij regelt staal, ik bak het in elkaar” waren zijn woorden. Het systeem was niet goed en dat moest beter dan het origineel. Fons draaide de oude bronzen lagers weer mooi rond en passend voor in de nieuwe hennegatskoker. Even uitlijnen en klaar is Kees. Het resulteerde in een volledig vet gesmeerd systeem. Na het roer kwamen de motor, de montage van de radarbeugel en vele andere deelprojecten aan de orde die ik samen met Fons heb gedaan. Fons, ik weet niet hoe ik je hiervoor kan bedanken. Je hebt enorm veel voor ons betekend en hoewel het project Hera bijna voltooid is, betekenen jij en Marian nog steeds heel veel voor ons.
Als je een project start met als leidend onderwerp een stalen boot, kan het zijn dat je wel eens bij een staalbedrijf aanklopt. Via familie van Mathieu, een van de havenmeesters, kwamen we uit bij een staalbedrijf uit Nederhorst den Berg. Ik meen dat ik voor de eerste keer bij Nico Schrijver aan de deur kwam voor een stel stalen schijfjes. Deze had ik nodig om alle openingen onder de waterlijn die geen nut hadden, dicht te lassen. Van de schijven, gingen we door naar de maststrijkinrichting. Dat was natuurlijk een geweldig plan, alleen was dat plan nergens op papier gezet. Geen bouwtekening alleen maar een tabelletje met een krachtenberekening. Het was geweldig om Nico out of the box te zien denken. Met zijn non verbale communicatie vertelde hij me dat ik echt van een andere planeet kwam, maar toch bleef hij meedenken en samen kwamen we tot een mooi product. Voor Nico en zijn team was het waarschijnlijk een fluitje van een cent maar toen eenmaal de mast in de strijkinstallatie stond, hadden wij een moment van euforie. Van strijkinstallatie, radarbeugel, davits, lierfundatie tot een met verstevigingsplaat voor de stuurautomaat… het werd met pure vakmanschap in elkaar gelast. Dank jullie wel Nico, Jurgen en Team Schrijver BV
Goed gereedschap is het halve werk. Deze stelling, ben ik achter gekomen, klopt als een bus. Gedurende deze vier jaar klussen was ik geregeld bij de Schakel te vinden. Was het niet voor de zoveelste lamellenschijf korrel, 40 was het wel voor een beetje afleiding met de jongens. Naast een doorsnee hardware store was het voor mij ook een soort van helpdesk. Ik kon de vakidioten achter de balie altijd om advies vragen omtrent het bewerken van staal en welk gereedschap erbij hoorde. Soms voelde ik me een beetje opgelaten als ik antwoord moest geven op de vraag hoeveel boutjes m5 RVS, “Doe er maar een stuk of 12” wetende dat er meestal dozen worden verkocht in plaats van per boutje. Dank jullie wel, ouwe rammers van de Schakel.
Sailing Hera 